Θέλει και ρώτημα;
Με Δ κεφαλαίο!
Κι ας μας αφήσει ανεξεταστέους ο Μπαμπινιώτης!
Γιατί όλοι ξέρουμε πως μόνο ο Δάσκαλος μπορεί να μυήσει τα παιδιά μας στη συνωμοσία της γνώσης, να αποτυπώσει στις καρδιές τους το πνευματικό του DNA και να γίνει οδοδείχτης για την υπόλοιπη ζωή τους. Αυτά σκεφτόμαστε για όλους τους συναδέλφους που αψηφώντας κόπους, χρόνο, παραμελώντας ενίοτε και οικογένεια (βιολογική εννοώ, γιατί και το σχολείο οικογένεια το λογαριάζουνε!) κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για τα μικράκια τους.

Έναν τέτοιον συναντήσαμε στις 19 Μαΐου: τον εξαιρετικό κ. Κώστα Παππά, δάσκαλο της Δ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Κρεστένων που συνόδευσε τα αγαπημένα του μαθητούδια στη Βιβλιοθήκη μας.

Ο αλεξανδρινός ο καθαρός ο ουρανός
στον έρωτα είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός
κι όπως καθρεφτίζεται στη θάλασσα ζεστός
λες γιασαλάμ να κι ένας άξιος μισθός …

Γλυκές μελωδίες κι όμορφες φωνούλες γέμισαν τη Βιβλιοθήκη! Αυτό θα πει διαθεματικό μάθημα: με αναφορές και εξηγήσεις για τη μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, με τραγούδια εκτυπωμένα με συγχορδίες (!) και έγχρωμες φωτογραφίες δίπλα στο κείμενο με επεξηγήσεις για το Μάθημα της Γεωγραφίας. Με μια κιθάρα στο χέρι, συμπτωματικά δίπλα στο αντίγραφο της Γεωγραφίας του Πτολεμαίου που έχει η Βιβλιοθήκη μας! “Πάντα φανταζόμουν τον Παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης” έγραψε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και δεν απείχε πολύ από αυτό που ζήσαμε το πρωινό της Πέμπτης 19 Μαΐου…

Ακολούθησε η παρουσίαση της ιστορίας της Βιβλιοθήκης, η ξενάγηση και κάτι που δεν είχαμε προγραμματίσει, αλλά μας αποζημίωσε: ο οδηγός της κινητής μονάδας της Βιβλιοθήκης κ. Άρης Βλαχοχριστόπουλος διηγήθηκε πολύ παραστατικά στα παιδιά δυο συγκινητικά περιστατικά από τον καιρό που το βιβλιοαυτοκίνητο πήγαινε σε ορεινά απομακρυσμένα χωριά.

Στη συνέχεια τα παιδιά περιηγήθηκαν στους χώρους της βιβλιοθήκης, βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες, έφτιαξαν παζλ που με πολλή αγάπη και φροντίδα ετοίμασαν η κ. Κατερίνα Σίψα και Μαρία Γιαννοπούλου και χωρίσαμε με την υπόσχεση να γίνουν μέλη της Βιβλιοθήκης ως σχολείο ή ατομικά.

Οι μελωδίες που τραγουδήσαμε και χτυπήσαμε παλαμάκια πέρασαν από τα παράθυρα, ταξίδεψαν ανάμεσα στις μπουκαμβίλιες της γειτονιάς και έστειλαν μήνυμα ελπίδας παντού …

Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός.