Οι εκδηλώσεις “Καλοκαίρι 2019 στη Βιβλιοθήκη” συνεχίστηκαν με έναν Μπαμπούλα διαφορετικό, έναν Μπαμπούλα ανατρεπτικό.
Οι μικροί μας φίλοι, ηλικίας 4-7 ετών, είχαν την ευκαιρία, να αποχωριστούν τη μανούλα (στην ευαίσθητη ηλικία των 4-5 δεν το κάνουν όλα με ευκολία κι ευχαρίστηση) να γνωριστούν με άλλα παιδάκια (αρκετά από αυτά κάνοντάς το για πρώτη φορά) να ακούσουν το παραμύθι μας «Ποιος φοβάται τον Μπαμπούλα», να μιλήσουν για τους φόβους τους, αλλά και να τους να ζωγραφίσουν και τέλος, να τους ξορκίσουν με χαμόγελα, γέλια και γλυκές αγκαλιές!
Όλα αυτά έγιναν με τη βοήθεια της εμψυχώτριάς μας κ. Κουτά Αριστέας, που είναι εκπαιδευτικός – κοινωνική λειτουργός και προσφέρει εθελοντικα΄τις υπηρεσίες της στη Βιβλιοθήκη μας εδώ και 8 χρόνια.
Φυσικά σε μία μόνο συνάντηση δεν λύνονται ως δια μαγείας προβλήματα που χρονίζουν.
Οι παιδικοί φόβοι είναι συνηθισμένες και φυσιολογικές αντιδράσεις των παιδιών μπροστά σε άγνωστες καταστάσεις και ερεθίσματα, όπως είναι για παράδειγμα ακόμα και οι εκδηλώσεις στη Βιβλιοθήκη μας, για τους πολύ μικρούς μας φίλους, που έρχονται για πρώτη φορά.
Έτσι πέρα από τα προφανή, σκοποί της συγκεκριμένης δράσης ήταν ακόμα:
• Ένας πρώτος, μικρός αποχωρισμός από τη μανούλα για τα παιδάκια που δεν έχουν πάει ακόμα παιδικό, ή παιδάκια που θα φύγουν από το νηπιαγωγείο και θα πάνε στην πρώτη δημοτικού. Τα λίγο μεγαλύτερα σε ηλικία παιδάκια στην παρέα μας βοήθησαν με τον πιο σίγουρο κι εύκολο τρόπο τα μικρά μας φιλαράκια να δουν την ιδέα του «Μεγάλου σχολείου» λίγο πιο ανάλαφρα.
• Κοινωνικοποίηση
• Ενθάρρυνση κι αποδοχή
• Ανάπτυξη της φαντασίας και έκφραση αυτής μέσω της συζήτησης και της ζωγραφικής
• Γνωριμία με το χώρο της Βιβλιοθήκης και τους σκοπούς που αυτή επιτελεί. Τα παιδάκια έμαθαν για το δανεισμό των βιβλίων κι όλους τους κανόνες που διέπουν τη χρήση βιβλίων από τη βιβλιοθήκη. Στο τέλος της συνάντησης, αρκετά παιδάκια έβγαλαν κάρτα και δανείστηκαν βιβλία.
Σε αυτές τις μικρές ηλικίες η έκφραση μέσω του απλού ιχνογραφήματος είναι πολύ σημαντική.
Η ζωγραφική σε ένα άσπρο χαρτί Α4, δεν είναι απλά για να απασχοληθεί για λίγο το παιδί και να βρουν οι μεγάλοι την ησυχία τους.
Ο Αϊνστάιν είχε πει ότι «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση». Η έκφραση μέσω σχεδίων ή χρωματιστών ζωγραφιών είναι εργαλείο στα χέρα των παιδιών. Το παιδί ζωγραφίζοντας αναπτύσσει τη φαντασία του, αυτοεκπαιδεύεται, ανακαλύπτει, εκφράζει σκέψεις, ανησυχίες, συναισθήματα τα οποία δεν μπορεί να εκφράσει συνήθως λεκτικά.
Αυτό που στα μάτια μας μπορεί να φαντάζει μουτζούρα είναι μέσω επικοινωνίας για το μικρό επίδοξο ζωγράφο μας.
Οι μικροί μας φίλοι αφιέρωσαν χρόνο και προσοχή κι έφτιαξαν υπέροχους, καλούς μπαμπούλες! Και ναι, το καταδιασκέδασαν!
Ευχαριστούμε για την πολύτιμη βοήθειά τους τους εθελοντές:
Ζωή Αντωνοπούλου,
Βάσω Μουσταφέρη,
Αντωνία Βουδούρη
καθώς και τις μαθήτριες
Βασιλεία Κ,
Θεοδώρα Κ
Η μερική απόκρυψη των ονομάτων των ανηλίκων και η αλλοίωση κάποιων φωτογραφιών έγινε για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα των παιδιών, σύμφωνα με τοβ ευρωπαΪκό κανονισμό και την ισχύουσα νομοθεσία.
Το παρακάτω κείμενο δόθηκε στους γονείς όλων των παιδιών που πήραν μέρος στην εκδήλωση
Παιδικοί φόβοι και φοβίες
Οι παιδικοί φόβοι είναι ένα φαινόμενο βιολογικά και ψυχολογικά φυσιολογικό.
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές ωστόσο ανάμεσα στα παιδιά, στο βαθμό που αισθάνονται και στους τρόπους που εκφράζουν τους φόβους τους.
Χρειάζεται να διακρίνουμε τους φόβους από τις παιδικές φοβίες, οι οποίες χαρακτηρίζονται από αυξημένο άγχος του παιδιού.
Οι φοβίες:
• Είναι υπερβολικές και επίμονες
• Παρουσιάζουν μεγάλη διάρκεια και αντοχή στο χρόνο
• Είναι δυσανάλογα έντονες σε σχέση με το ερέθισμα ή την κατάσταση που τις προκάλεσε
• Συνοδεύονται από σωματικά ενοχλήματα
• Φαίνεται να αποδιοργανώνουν το παιδί και εμποδίζουν τη συμμετοχή του σε καθημερινές δραστηριότητες
Σε αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς οφείλουν να απευθυνθούν σε παιδοψυχολόγο.
Οι παιδικοί φόβοι, είναι πιο ήπιοι, εξαρτώνται από την ωριμότητα του παιδιού και από τον τρόπο που βιώνει τις καταστάσεις γύρω του. Συνήθως διδάσκεται από τους γονείς δικές τους συμπεριφορές.
Έτσι έχουμε τον φόβο του αποχωρισμού (κυρίως της μητέρας), τον φόβο για το σκοτάδι, για τα ξένα πρόσωπα, για κάποια ζώα κι αργότερα ίσως για το σχολείο.
Όσο μεγαλώνει το παιδί και αναπτύσσονται οι γνωστικές του λειτουργίες, οι φόβοι του σταδιακά εξαφανίζονται.
Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς:
Ο σεβασμός είναι η στάση κλειδί για όλες μας τις επαφές με τα παιδιά μας.
· Ακούμε πάντα με προσοχή την εξομολόγηση του μικρού μας.
· Δεν γελοιοποιούμε/κοροϊδεύουμε κανέναν φόβο του. Σκοπός μας είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα να νιώσει ασφάλεια και προστασία.
· Σέβομαι την αγωνία του, κατανοώ το άγχος του, δεν πανικοβάλλομαι, ούτε μεγαλοποιώ το φόβο του.
· Η ήρεμη και γλυκιά μας στάση και θα μεταδοθεί στο παιδί μας.
· Το να ζητάμε από το παιδί μας να μιλήσει ή να ζωγραφίσει αυτό που αισθάνεται βοηθάει πολύ. Η ανάγνωση παραμυθιών με παιδιά που ξεπέρασαν τους φόβους τους μπορεί επίσης να βοηθήσει σημαντικά , σε αντίθεση με παραμύθια που έχουν μόνο κακούς ήρωες.
Ο σκόπιμος εκφοβισμός που λίγο πολύ όλοι έχουμε υποστεί μικροί (μπαμπούλας, μεσημεράς κ.α.) είναι ό,τι χειρότερο. Μετά δεν μπορούμε να απορούμε γιατί το παιδί μας φοβάται.
Δεν ξεχνάμε τέλος, ότι μέλημα μας θα πρέπει να είναι να βοηθάμε τα παιδιά μας να αυτονομηθούν και να απογαλακτιστούν σταδιακά και κυρίως να αποκτήσουν από νωρίς αυτοπεποίθηση.
Η υπερπροστατευτικότητα πολλών γονιών οδηγεί στο να παραμένουν αδύναμα και διστακτικά τα παιδιά μας.
Η αυτοπεποίθηση χτίζεται σιγά σιγά με την ανεξαρτητοποίηση, την ενθάρρυνση και την αποδοχή του παιδιού μας. Την πίστη μας στις ικανότητες του.
Έχω πίστη εγώ στο παιδί μου πρώτα απ όλα. Και του τη μεταδίδω. Όχι μαγικά, μα με προσπάθεια και ειλικρίνεια.
Προτείνουμε επίσης μια υπέροχη ομιλία του Ευγένιου Τριβιζά για τη σπουδαιότητα της καλλιέργειας της φαντασίας.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=27&v=tx67UwCrqkU
