Παυλόπουλος Γιώργης (1924-2008)

Ο Γιώργης Παυλόπουλος γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1924 και υπήρξε ένας από τους σημαντικούς ποιητές της γενιάς του.

Τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο στην γενέτειρά του. Το 1942 γράφτηκε στη Νομική Σχολή Αθηνών, αλλά δεν παρακολούθησε ποτέ μαθήματα .Από το 1945 έως το 1950 έμεινε στην Αθήνα δουλεύοντας σε διάφορες επιχειρήσεις και ύστερα ξαναγύρισε στον Πύργο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως λογιστής και γραμματέας στο ΚΤΕΛ Ηλείας.

Διετέλεσε τακτικό μέλος της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Πύργου από το 1982 μέχρι το 1990 και Πρόεδρος του Εφορευτικού της Συμβουλίου από το 1994 μέχρι το 2003.

Από τη θέση αυτή, προσέφερε τα μέγιστα στη βιβλιοθήκη του τόπου του, φροντίζοντας για τον εμπλουτισμό της με αξιόλογες εκδόσεις και  οργανώνοντας πολιτιστικές εκδηλώσεις

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος  του Συλλόγου Τέχνης “Πυργιώτικος Παρνασσός” που  λειτούργησε από το 1942 ( το 1943 αναγνωρίσθηκε από το Πρωτοδικείο Πύργου και απόχτησε νέα μέλη) μέχρι και το 1945. Πρωτοδημοσιεύει ποιήματά του  το 1943 στο περιοδικό “Οδυσσέας”(1943-1944), με συντακτική επιτροπή τον ίδιο, τον Θ. Βαρουξή και τον Τάκη Δόξα. Μεταξύ των συνεργατών του περιοδικού υπήρξαν ο ζωγράφος Δανιήλ Παναγόπουλος και ο  χαράκτης Θανάσης  Εξαρχόπουλος.

Ο ίδιος αναφέρει για τον “Οδυσσέα”: «Μια παρέα από « παιδιά φανατικά για γράμματα», συνομήλικά μου, είχαμε εκδώσει το περιοδικό «Οδυσσέας». Στην ομάδα συμμετείχε αργότερα κι ο Τάκης Δόξας. Το περιοδικό στην αρχή βγήκε γραμμένο στο χέρι, έπειτα σε γραφομηχανή και τελικά τυπωνόταν στο τυπογραφείο της Μητρόπολης Ηλείας. Το τυπογραφείο  μας το παραχώρησε πολύ συγκινημένος, όταν του το ζητήσαμε, ο αξέχαστος δεσπότης Αντώνιος, πριν πάει στο βουνό με τους αντάρτες, αρχηγός του ΕΑΜ στην Πελοπόννησο…Το περιοδικό που κράτησε περίπου δύο χρόνια, καθώς και η πολιτιστική δραστηριότητα της ομάδας, σταμάτησαν όταν μπήκανε τα Τάγματα Ασφαλείας στον Πύργο».

Ήταν στενός φίλος με τον Τάκη Σινόπουλο με τον οποίο μάλιστα έγραψαν απο κοινού κάποια ποιήματα, τα οποία συμπεριέλαβε ο Σινόπουλος στο έργο του.

Ο Γιώργης Παυλόπουλος λέει για τα κοινά ποιήματα « Περάσαμε μαζί (σ. με τον Σινόπουλο) άθλιες κι ωραίες μέρες. Τότε με δική του πρωτοβουλία γράψαμε «συνεργατικά» τρία-τέσσερα ποιήματα, τα οποία συμπεριλήφθηκαν στο όλο σώμα του έργου του. Το εγχείρημα ήταν λίγο παράδοξο κι ο Τίμος Μαλάνος το σχολίασε αργότερα με μια επιφυλλίδα του στην εφημερίδα «Καθημερινή  (Διαβάζοντας ένα ποίημα 8-12-54)».

Επιστήθιοι φίλοι του επίσης υπήρξαν ο Νίκος Καχτίτσης, ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος όπως φίλος του υπήρξε και ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης.

Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά .

Ποιητικές του συλλογές: Το κατώγι , 1971(μεταφράστηκε στα Αγγλικά απο τον Peter Levi το 1975.)Το σακί ,1980, Τα αντικλείδια 1988, Τριάντα τρία χαϊκού, 1990, Λίγος άμμος 1997,Ποιήματα 1943–19972001, Πού είναι τα πουλιά 2004 και Να μην τους ξεχάσω 2008.Ο ποιητής δεν πρόλαβε να το δεί τυπωμένο, κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά το θάνατό του. Επίσης το 2008, κυκλοφόρησαν σε έναν μικρό τόμο με τίτλο Γράμματα από την Αμερική οι επιστολές που έστειλε από την Αμερική  στο φίλο του Ηλία Παπαδημητρακόπουλο το 1985.

Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, ισπανικά, γερμανικά και γαλλικά.  Ήταν ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.

 Ο Γ. Παυλόπουλος  ασχολήθηκε ερασιτεχνικά και με την ζωγραφική. Πήρε μέρος στην ΙΘ΄ Πανελλήνια Έκθεση Ζωγραφικής το 1977.

Πέθανε στον Πύργο στις 26 Νοεμβρίου  2008.

Τα Αντικλείδια

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για ν’ ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.