Ο εικαστικός Δανιήλ Παναγόπουλος ή απλά Δανιήλ (Danil) όπως έγινε ευρύτατα γνωστός, γεννήθηκε στον Πύργο το 1924.
Ο εικαστικός Δανιήλ Παναγόπουλος ή απλά Δανιήλ (Danil) όπως έγινε ευρύτατα γνωστός, γεννήθηκε στον Πύργο το 1924.Τέλειωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές στον Πύργο και στη συνέχεια γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, αλλά σύντομα μεταπήδησε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών , όπου και σπούδασε ζωγραφική κοντά στον Παρθένη. Αποφοίτησε με έπαινο στη σύνθεση.
Στη συνέχεια ,έφυγε για το Παρίσι με τριετή υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών ,όπου και παρέμεινε για πολλά χρόνια.
Ο Γιώργης-Βύρων Δάβος, κριτικός τέχνης, σημειώνει: «Από το 1954 στο Παρίσι , κέντρο τότε της παγκόσμιας καλλιτεχνικής παραγωγής, ο Δανιήλ έζησε από κοντά τις μεγάλες πρωτοπορίες της τέχνης, που τότε μέσα στην ακμή τους πάλλονταν από δημιουργικότητα και ριζοσπαστισμό , κλυδωνίζοντας τα θεμέλια της παραδοσιακής ζωγραφικής και θέτοντας τις βάσεις για τα μεθύστερα σημαντικά Κινήματα….Συνταξιδιώτης από την αρχή του κινήματος των «Νέων Ρεαλιστών», ο Δανιήλ ωστόσο αποστασιοποιείται από το στενάχωρο δόγμα της απλής αναπαράστασης μιάς «καινής» τεχνικής πραγματικότητας, εμπνέοντας στα έργα του την ανασεμιά της ζωής, τη δόνηση της κίνησης, το σκίρτημα της συμμετοχής»».
Το 1961 φιλοτεχνεί τα «Μαύρα κουτιά» από χαρτοκιβώτια, για τα οποία θα γίνει διάσημος.
Το 1963 παρουσίασε για πρώτη φορά τα «Μαύρα κουτιά» στην Αθήνα, σε μια έκθεση που λεγόταν «Τέσσερις Έλληνες καλλιτέχνες του εξωτερικού».
Μαζί του ήταν οι: Περδικίδης, Κεσσανλής και η Χρύσσα.
Το 1964 μαζί με τον Νίκο Κεσσανλή και Βλάση Κανιάρη συμμετείχε στην έκθεση που διοργάνωσε ο Πιερ Ρεστανί (δάσκαλος του Δανιήλ και θεωρητικός νέου ρεαλισμού) στη Μπιενάλε της Βενετίας με τίτλο «Τρεις προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική».
Για τα «Μαύρα κουτιά» γράφει ο Pierre Restany : «Από τις κατασκευές του Δανιήλ προκαλείται μια παράξενη και πολύπλοκη εντύπωση που σχετίζεται με παιχνίδι και θάνατο, με θέατρο και νεκρώσιμη εθιμοτυπία. Αμέσως αναφέρουμε ότι το βασικό υλικό είναι τα κουτιά του αμπαλάζ, με όλα τα διαφορετικά μεγέθη της χρησιμοποίησής τους. Αυτά τα κουτιά βαμένα ομοιόμορφα με μαύρο χρώμα και μισανοιγμένα, αφήνουν να φαίνονται από το βάθος τους τα σκοτεινά περιεχόμενά τους που συνήθως είναι κομμένα από έγχρωμα σχήματα…»
To 1967 τα «Μαύρα κουτιά» εξελίσσονται σε « Ηλεκτρονικά κουτιά».
Το 1971 επέστρεψε στη δισδιάστατη ζωγραφική, διερευνώντας τη δυνατότητα των υλικών, όπως η λινάτσα.
Ο Α. Ξύδης αναφέρει: «Από τη φάση των «ηλεκτρικών» κατασκευών (1967-1970) ο Δανιήλ περνάει σε μια πιο φιλοσοφική και πιο καθαρά ζωγραφική διερεύνηση του χώρου. Ίσως πιστεύει πως αναπαριστώντας τον ζωγραφικά, θα μπορέσει να συλλάβει και την έννοιά του. Στην αρχή χρησιμοποιεί αλλεπάλληλες στρώσεις και λουρίδες λινάτσας βαμμένες μ’ έντονα χρώματα, ραμμένες, διπλωμένες ή κολλημένες η μία πάνω στην άλλη. Ύστερα περιορίζει την ποικιλία των χρωμάτων ,ξεφτάει πότε το υφάδι, πότε το στημόνι της χοντρής λινάτσας που είναι το κύριο υλικό του, κι έτσι με το χρώμα της ολόκληρης ή ξεφτισμένης, ένα πρόσθετο άσπρο ή μαύρο, κατασκευάζει ένα χώρο καινούριο, που οι άκρες του δεν κλείνονται από τελάρο ή πλαίσιο και λειτουργούν σαν ανοίγματα- αρθρώσεις προς ένα πλατύτερο χώρο, νοητό κι όχι πιά ζωγραφισμένο. Με τα έργα αυτά ο Δανιήλ , εκτός από το τελάρο, καταργεί κι άλλες συμβάσεις της ζωγραφικής. Τις αποκαλεί «μύθους και αξίες», που θεωρεί ότι συντηρούνται από μια ορισμένη κοινωνική ομάδα.»
Το 2007ο Δανιήλ δώρησε στην Εθνική Πινακοθήκη μεγάλο μέρος των έργων του.
Έκανε ατομικές εκθέσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης και συμμετείχε σε πάμπολλες ομαδικές.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε επιστρέψει στον Πύργο ,όπου και πέθανε το 2008.
Πηγές :Τάκης Δόξας: Ηλειακή γραμματολογία, Πύργος ,1963
Βικιπαίδεια
Danil Δανιήλ : αναδρομική έκθεση 1961-1998
