Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της φιλοξενίας παιδιών που είχαν έρθει από την Κύπρο στην Ηλεία το 1974, η Ι. Μ. Ηλείας και η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Πύργου διοργανώνουν εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου της κ. Νιόβης Κερκίδου, «Ευχαριστώ…»: Μαρτυρίες παιδιών του 1974 που θα γίνει στην αίθουσα εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης Πύργου το Σάββατο 25 Νοεμβρίου, ώρα 7 μ.μ.
Τα παιδιά του πολέμου δημιούργησαν την «Ομάδα Πρωτοβουλίας παιδιών που φιλοξενήθηκαν στην Ηλεία» και θα έλθουν στην Ηλεία για να τοποθετήσουν μια ανάλογη πλακέτα σε κεντρικό σημείο του Πύργου. Τον Ιανουάριο του 2018 οργάνωσαν την πρώτη τους εκδήλωση στον Πύργο, ενώ τον περασμένο Ιούλιο εναπόθεσαν αναμνηστική πλακέτα στον Πειραιά παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η Ηλεία άνοιξε πρώτη μια τεράστια αγκαλιά για τα παιδιά του πολέμου της Κύπρου. Φιλοξένησε 456 παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες ή σε δομές της Μητρόπολης. Τα παιδιά του πολέμου επιστρέφουν για να πουν «ευχαριστώ» και να θυμίσουν σε όλους τη δύναμη της αλληλεγγύης και της αγάπης.
***
“Για χρόνια πολλά ένας κόμπος έδενε το στομάχι. Όλο και πιο συχνά και επαναλαμβανόμενα, ίσως γιατί μεγαλώνουμε, επιστρέφουν οι μνήμες του παρελθόντος. Ευχάριστοι επισκέπτες, κάποτε για να υπομνήσουν κάποιο ανεκπλήρωτο ηθικό χρέος. Από τον Σεπτέμβρη του 1974 στο σήμερα. 49 χρόνια μετά. Ο φόβος και η αβεβαιότητα εκείνου του μαύρου καλοκαιριού ήταν που άφησαν τις χαροκαμένες κι αλαφιασμένες, απ’ τα δεινά του πολέμου, Κύπριες μανάδες να κατευοδώσουν τα παιδιά τους για έναν άγνωστο προορισμό.
Άγνωστοι τότε ανάμεσά μας. Στοιβαγμένοι απάνω στο πλοίο της γραμμής για τον Πειραιά. Με βλέμμα απλανές, κάποιοι μαζεύονταν απόμερα και άκουγες το συριστό κλάμα τους. Μακριά από τους δικούς μας, κάποιων είχαν σκοτωθεί και άλλων αγνοούνταν. Μακριά από τον όλεθρο του πολέμου.” (Απόσπασμα από τη μαρτυρία του κ. Γιώργου Κ. Γεωργίου)
***
“Το απόγευμα διαβάζαμε μαζί τα μαθήματά τους, κουβεντιάζαμε, λύναμε μαζί ζητήματα της κοινής μας καθημερινότητας, μιλούσαμε για την πόλη και τα ενδιαφέροντά της. Ακούγεται βατό, απλό, εύκολο… ΔΕΝ ΗΤΑΝ. Έφτανε ένα γράμμα που ερχόταν από την Κύπρο για να με κάνει “κομμάτια”, όπως και το παιδί που το λάβαινε και μάθαινε πως ο αδερφός του σκοτώθηκε ή πως ο πατέρας αγνοείται. Πως πέθανε κάποιος δικός του, πως τραυματίστηκε κάποιος άλλος. Έφτανε ένα γράμμα για να πέσει εκείνη η σιωπή, που σήμαινε μαζί σεβασμό, πόνο, συμπόνια, λύπη για τον έναν, που έκρυβε και τη λύπη των πολλών για τα δικά τους.” (Απόσπασμα από τη μαρτυρία της κ. Σοφίας Κωνσταντέλλια)
