Κάντε κλικ σε κάθε εικόνα για να δείτε λεπτομέρειες του βιβλίου.
Το πιο κρύο καλοκαίρι : Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων
(Δήμητρα Αδαμοπούλου, Θανάσης Πέτρου, Γιώργος Τραγάκης)
Ένας εργαζόμενος πατέρας, μια εργαζόμενη μητέρα, δυο παιδιά που αναγκάζονται να δουλεύουν για να βγάλουν τα προς το ζην, εγκαταλείπουν τον τόπο τους που έχει γίνει επικίνδυνος, τη ζωή τους που έχει γίνει αβίωτη, τις οικογένειές τους που δεν μπορούν να ακολουθήσουν, για να αρχίσουν μια ζωή που θα τους επιτρέπει να σκέφτονται όχι πια με τη μέρα και τον μήνα, αλλά να σχεδιάσουν το μέλλον τους εν ειρήνη, να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν ανάμεσά μας με ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, στη δημοκρατία, στην κοινωνία, στον πολιτισμό.
Οι ιστορίες είναι βασισμένες σε πραγματικές αφηγήσεις προσφύγων που συναντήσαμε στην Αθήνα και στο Βερολίνο. Ιστορίες τυχαίες, χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις. Διαλέξαμε να τις μετατρέψουμε σε κόμικς για να ξεγελάσουμε τη δραματικότητα χωρίς να χάσουμε τη λεπτομέρεια της αφήγησης. Τα βασικά πρόσωπα των ιστοριών μας είναι άνθρωποι που θα μπορούσαν ίσως να είναι μέλη της οικογένειάς μας, φίλοι μας, γείτονες. Είναι όμως σίγουρα άνθρωποι που στο κοντινό μέλλον θα γίνουν οι συνάνθρωποί μας στις κοινωνίες μας, στους τόπους μας.
Ας τους υποδεχτούμε.
Η έκδοση συμπληρώνεται από ένα λογοτεχνικό κείμενο και δύο μικρά δοκίμια για τη μετανάστευση.
Προσφυγική Κρίση και Εκπαίδευση (Μαρία Μαρινάκη)
Η διευκόλυνση της πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία για τα παιδιά των προσφύγων αποτελεί υποχρέωση πολιτική και καθήκον πρωταρχικό, ένα θεμελιώδες δικαίωμα, όπως για κάθε παιδί, σύμφωνα με το εθνικό και ευρωπαϊκό δίκαιο. Παράλληλα λειτουργεί ως αντίβαρο στην πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά προσφύγων, μια ανάγκη ίσως για να επαναφέρουν στις ζωές τους μια αίσθηση κανονικότητας. Η ανοιχτότητα της εκπαίδευσης, ωστόσο, σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς και φορείς οδηγεί στη διαμόρφωση λόγων, στη χάραξη πολιτικών και στη διαχείριση της γνώσης σύμφωνα με έναν τεχνοκρατικό και ορθολογιστικό, νεοφιλελεύθερο τρόπο οργάνωσης. Η σχετικότητα των εννοιών μετατρέπει τις υφιστάμενες αλυσίδες ισοδυναμίας σε μια πολύ ρευστή συνθήκη για την οργάνωση του εκπαιδευτικού θεσμού με την εμπλοκή ποικίλων φορέων. Μπορεί πλέον να μη γίνεται λόγος για προσφυγική κρίση, οι άνθρωποι όμως εξακολουθούν να αναζητούν καταφύγιο αλλού για τις κατεστραμμένες τους ζωές. Και παρά τις διακηρύξεις για την τροχοδρόμηση της εκπαιδευτικής δράσης με γνώμονα τη συμπερίληψη και την ισότιμη πρόσβαση στο εκπαιδευτικό αγαθό, οι ανισότητες παραμένουν και ο λόγος επενδύεται κάθε φορά με διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τις αναδυόμενες μορφές εξουσίας και τις ασκούμενες πολιτικές.
Οι Πρόσφυγες του Κόσμου, 1997 – 1998 : Προβλήματα και Στρατηγικές (Rachael Reilly)
Στην πολύ χρήσιμη έκθεση «Οι Πρόσφυγες του Κόσμου 1997-1998, Προβλήματα και Στρατηγικές» περιγράφεται πώς η διεθνής κοινότητα, απρόθυμη να παρέμβει πολιτικά, περιμένει όλο και περισσότερο από τις οργανώσεις παροχής βοήθειας να προσφέρουν λύσεις σε περίπλοκα ανθρωπιστικά προβλήματα. Στον πρόλογό της στο βιβλίο, η Υπάτη Αρμοστής Σαντάκο Ογκάτα προειδοποιεί ότι τα μέσα που είναι διαθέσιμα στις ανθρωπιστικές οργανώσεις είναι περιορισμένα. «Οσο επαγγελματικά και αν διευθύνονται και συντονίζονται αυτές οι υπηρεσίες, δεν μπορούν να θέσουν τέλος σε εμφύλιους πολέμους, να υποχρεώσουν κράτη να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών τους ή να σταματούν τη σκόπιμη εκδίωξη πληθυσμών από τις εστίες τους» αναφέρει η κυρία Ογκάτα. Στην έκθεση προτείνεται ένα πρόγραμμα δράσης προκειμένου να αντιμετωπισθεί το δράμα των εκτοπισμένων στη χώρα τους. Περιλαμβάνει βήματα για την εξάλειψη της φτώχειας, την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, την ενίσχυση ειρηνευτικών επιχειρήσεων σε κοινωνίες που έχουν πληγεί από πολέμους και την εξασφάλιση ότι οι υπεύθυνοι για την εκτόπιση εκατομμυρίων ατόμων θα βρεθούν υπόλογοι. Η εξαναγκαστική μετακίνηση, αναφέρει, δεν είναι μόνο προϊόν πολιτικής αστάθειας, αλλά μπορεί να τη δημιουργήσει και να τη συντηρήσει. «Η πρόκληση για τον 21ο αιώνα» λέει με απλά λόγια η Υπάτη Αρμοστής «είναι να κατοχυρώσουμε την ασφάλεια των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ασφαλείς στα σπίτια τους, η ασφάλεια των κρατών θα συνεχίσει να απειλείται».
